De fruitboom die al 78 jaar Toneel Sint Pieter Testelt heet, heeft net één van zijn meest emblematische vruchten verloren: Christiane Luyten. Ze heeft ons gisteren fysiek verlaten. Maar Christian, kan niet vergeten worden zolang de mensen die haar gekend hebben de kans krijgen verder te leven — een kans die zij helaas niet meer heeft.

Want Christian was één van die mensen die door hun karakter en sociaal engagement, een menselijke stempel nalaten. Ze zorgde voor alles wat met het parochieleven te maken had. En ik zeg dit luid en duidelijk omdat ik haar goed gekend heb. Eerst en vooral omdat zij degene was die mijn kinderen, zoals zoveel anderen, heeft voorbereid op hun plechtige communie. Zij was het ook — samen met wijlen Louike Cuypers — die mij vroeg om lid te worden van jullie gezelschap. Samen hebben we kilometers en kilometers afgelegd om opvoeringen van andere toneelstukken bij te wonen.

Als actrice — zonder iemand te willen kwetsen — was ze uniek, en niet zo maar iemand. In het begin speelde ze zelfs mannelijke rollen, zonder dat iemand merkte dat ze een vrouw was. Dat heb ik vernomen van een ander icoon van onze groep, wijlen Louike. Met de ‘Sint’ (Guy Bergen) heeft ze vaak de rol van de zwarte Piet op zich genomen, ook zonder dat er iemand  merkt dat onder de zwarte manneke  een vrouw schuilde.

Chris was streng, maar tegelijk menselijk, aangenaam en met veel humor. Soms, wanneer ze in een discussie haar mening moest verdedigen, aarzelde ze niet om te zeggen: “De kleinen — van gestalte — zijn niet gemaakt om in ’t gat te kruipen van de groten — van gestalte.”

Naast haar rol als actrice nam ze ook bezoek van zieke leden en het voorzitterschap van ons gezelschap op zich, en daarin slaagde ze erin om van alle leden ‘één familie’ te maken. De bestuursvergaderingen gingen bij haar thuis door, in de keuken. Vaak verraste ze ons met een taart, cake of koekjes die ze zelf had gebakken. In de keuken hing een klok. Af en toe betrapte ik haar erop dat ze er discreet naar keek. Om 21u55 zei ze dan: “Nog vijf minuten, dan moet ik mij klaarmaken om te gaan slapen.” Na een tijd moest ze dat niet meer zeggen: om 21u55 begonnen wij vanzelf onze papieren te verzamelen. Dat gebaar herinneren we ons nog vaak tijdens onze vergaderingen.

Christian is er niet meer, maar haar herinnering zal sterk aanwezig blijven bij iedereen die haar gekend heeft.

Dat zij in vrede mag rusten.