Louis Cuypers de pionier van Toneel Sint-Pieter Testelt heeft ons verlaten, hij werd in april 98 jaar.  Zie ook pagina Louis Cuypers.

 

 Het overlijden van Magda kwam voor ons heel onverwacht.

We hebben één van onze pioniers moeten afgeven, namelijk Magda Luyten, zij was sinds 1965 bij onze toneelvereniging. De naam Luyten is een begrip in onze vereniging. Denk maar aan haar broer, een vriend en decorbouwer Jos, die ons veel te vroeg verlaten heeft. Zoals haar broer had Magda, met haar persoonlijkheid, een bijzondere plaats in het Toneel St.-Pieter Testelt verworven. Rollen van baronnes, prinses, gravin waren sowieso rollen voor haar. Niemand kon beter. Haar elegantie in het dagelijkse leven bracht ze moeiteloos op de scène. Magda had een tekstkennis tot in de puntjes. Zij en Elvire waren de kampioenen van het genre. Je zou bijna gaan denken dat er tussen beide vriendinnen, een niet geschreven wedstrijd bestond : ‘wie zou het eerste de tekst kennen’? Voor de regisseur was het een must. Johnny Larbi Khetouta (regisseur en voorzitter) gaf hen in zijn binnenste, ex aequo.

De inzet voor het toneel en de vriendschap die daaruit voortvloeide, heeft ze nooit onder stoelen of banken gestoken. Wat ze wegens gezondheidsredenen niet meer op de scène kon doen, deed ze daarbuiten. Fier pronkte ze met het programmaboekje, om het publiek aan de ingang van de zaal te groeten. Ze deed het alsof ze een rol aan het vertolken was. Even elegant, even overtuigend als op het podium volbracht ze met glans haar taak. Het was haar mandje, haar inbreng voor toneel St.-Pieter Testelt. November 2016 heeft Magda ‘haar mandje’ moeten overlaten. Haar mandje, net zoals haar Rik en haar poesjes heeft ze met pijn in het hart moeten achterlaten. Vandaag nog, gaan we de leegte die zij en haar voorgangers hebben gelaten, voelen. ‘Haar mandje’ gaat haar ook missen.

Magda,  In onze gedachten was je. In onze gedachten ben je. In onze gedachten zul je altijd blijven.

Tekst gedeeltelijk overgenomen uit programmaboekje november 2017.

 

Mia Goos heeft ons verlaten.

Geboren in Klein Vorst, 24 april 1951 – Overleden in Turnhout, 18 maart 2016                                     mama van Cindy en make van Vibe en Bob

Het kwam voor ons heel onverwacht, het overlijden van Mia. Voor de familie en vrienden is dit een groot verlies. Ook voor onze vereniging. Voor toneel Sint Pieter Testelt vzw, is dit heengaan een zware klap. Een drietal weken geleden was zij nog aanwezig op onze jaarlijkse bowlingavond. Mia was een echte dame, letterlijk en figuurlijk. Wanneer zij op onze toneelavonden verscheen, stond ze steeds klaar om de mensen met de nodige glimlach te bedienen.Moeilijke voeten,pijntjes hier en daar, nooit klagen, altijd met een glimlach liep ze door de zaal, alsof ze per stuk betaald werd. Als ik vroeg hoe het met haar ging, antwoordde ze: ‘Er zijn er wel slechter dan ik’.

Op Mia kon toneel Sint Pieter Testelt heel vaak rekenen. Er waren dagen bij dat ze een ‘tabletje nam’ zoals ze me in mijn oor fluisterde, om haar werk te doen.

Mia, in naam van heel het bestuur en de leden zeg ik je dank. En graag neem ik de tekst van Bram Vermeulen over. Jou kennende, ga je zeker met volle borst mee zingen:

Als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is maar een lichaam dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

En als ik dood ga, treur maar niet

ik ben niet echt weg moet je weten

het is de heimwee die ik achterliet,

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

En als ik dood ga, huil maar niet

ik ben niet echt dood moet je weten

het is het verlangen dat ik achterliet

dood ben ik pas als jij dat bent vergeten

dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

 

 

Een groot verlies voor onze vereniging

Louis Mattheus verlaat ons

(20 juli 1936 – 3 september 2014)

 

Louis Mattheus was sinds 1963, drie jaar na zijn echtgenote Elvier, lid van  Sint Pieter Testelt. Elvier speelde, Louis zorgde voor alles wat de belichting betrof en trad ook als doeltreffende parkingwachter op. Zijn toewijding voor onze toneelgroep dreef hem tot nog een extra verantwoordelijkheid als secretaris van de vereniging, een taak die hij als geen ander wist uit te voeren. Zijn liefde voor  zijn vereniging was zo groot dat hij, zonder dat iemand het hem vroeg, archivaris werd van Toneel Sint Pieter. Alles staat bij hem netjes gerangschikt, ik ken niemand die beschikt over zoveel documenten over onze vereniging. Ik herinner me nog aan het einde van een toneelseizoen dat hij vroeg om zich terug te trekken en bij het starten van het nieuwe seizoen stond Louis weer op  post, even streng voor zichzelf als correct tegenover zijn collega’s.

28 jaar lang heb ik met Louis gewerkt en om het met die voor mij bij het toneel waren  eens  te zeggen: Louis was een stille, zwijgende, maar vakkundige werker. Dit is geen cliché van een overlijdenspreek, neen, dit is gewoon de waarheid. Op een uitnodiging voor een vergadering of voor  het installeren van de belichting of de afbraak daarvan, Louis kwam nooit te laat, maar ook nooit te vroeg: bij Louis was 20 uur  werkelijk 20 uur, … Je kon de klok op hem afstellen.

November 2013, tijdens het opstellen van de klankinstallatie had Louis enkele gebreken aan het systeem ontdekt die ons veel tijd zouden vergen om het op punt te krijgen. Hij legde het uit aan Benny, Jan en mezelf en beloofde voor 2014 het mankement te herstellen. Tien maand later, kunnen wij alleen zijn verlies betreuren…

Het zal hard wennen zijn, Toneel Sint Pieter zonder Louis.

Het zal ook wennen zijn voor de buren, voor de trouwe weggebruikers van de Monseigneur Bremsstraat en Teekbroek om daar voorbij te rijden zonder een Louis in zijn hof of groententuin. Maar het meest nog voor Elvier, de kinderen, kleinkinderen en gans de familie …

In naam van het bestuur en van alle leden van Toneel Sint Pieter zeg ik ‘Dankjewel Louis, rust in vrede’.  Tevens wens ik aan Elvier en de familie veel sterkte in deze moeilijke  tijd. Elvier, mijn grootste wens, als voorzitter van onze vereniging, en ook die van de leden van onze vereniging is dat wij je als lid niet verliezen. Jij was en blijft altijd welkom en ik hoop dat jij,naar  het voorbeeld van Jeannine en Nadine, bij alle activiteiten van Toneel Sint Pieter Testelt, altijd aanwezig zult zijn.

Johnny Larbi Khetouta

 

 

In memoriam Jos Luyten

‘Ons Joske’. Zo noemden wij Jos onder ons. Een bijnaam die hij alleen in onze vereniging kreeg. Dit jaar, op ons jaarlijks feest, werd hij gevierd voor zijn 40 jaar lid zijn van de toneelgroep.

Ik ken ’ons Joske’ sinds mijn eerste training bij FC Testelt. In de winter van 1967 ging die door in de turnzaal van de jongensschool, nu “Het Steltje”. Hij ontfermde zich onmiddellijk over mij. Ik was ‘de vreemde’ en moest geholpen worden. En hij deed dat waar en wanneer hij maar kon. Hij speelde bij de A-ploeg, ik bij de reserves. Bij de training waren wij samen. Wanneer ik een pas van iemand kreeg, was het van hem. Hij deed me spelen. Zonder een woord te spreken gaf hij me het gevoel dat ik erbij hoorde.

Na het stoppen met voetballen zijn wij elkaar uit het oog verloren. In dezelfde zaal waar onze eerste ontmoeting plaatsvond, heeft onze hobby ons weer bij mekaar gebracht en dit keer de gedeelde liefde voor toneel. Bij Toneel Sint Pieter heb ik ons Joske beter leren kennen. Eerst als speler en daarna als regisseur. Hij was de trouwe ‘souffleur’. Een groot en belangrijk man achter de coulissen. Als het woord niet bestond zou het voor ons Joske moeten uitgevonden worden. Hij was de souffleur die, alleen al door zijn aanwezigheid, de spelers het broodnodige zelfvertrouwen gaf, hen overtuigde dat ze hun tekst niet ‘kwijt zouden raken’. Hij kon op het juiste moment het juiste woord op een onopvallende manier souffleren. Ons Joske was niet alleen een goed souffleur, hij was ook een grapjas eerste klas, maar vooral een ingoed mens. Een trouwe vriend en rustgevende collega. Nooit, op al die jaren dat we samen gewerkt hebben, heb ik ons Joske horen roepen, klagen of wat dan ook. Zelfs niet tijdens zijn ziekte. Zijn liefde voor toneel, zijn trouw aan toneel Sint Pieter en zijn toneelvrienden was zo sterk dat hij tijdens het toneelseizoen wekelijks, weer of geen weer, sneeuw of geen sneeuw, van Rummen naar Testelt kwam. Belangeloos en voor niets. Hij nam plaats naast me en deed waarvoor hij kwam. Bij spannende en moeilijk vlottende repetities, eigen aan elke voorbereiding van een opvoering, bleef ons Joske rustig. Wanneer hij zag dat ik, zoals elke regisseur wel eens, in een penibele situatie verkeerde, fluisterde hij mij bemoedigend de juiste woorden in het oor.

Dat ga ik missen. Dat heb ik al gemist. Dat gemis hebben de spelers ook gevoeld. Ik zag het aan hen. Ik zag een onrustige blik in hun ogen tijdens een moeilijke repetitie. En ik krijg de vraag: wie zal ons souffleren als wij een black-out krijgen? Wij gaan ook zijn grappen missen. Dat gemis zal ‘ons Joske’ bij ons en voor ons levendig houden.

‘Ons Joske’, namens alle leden en vrienden van toneel Sint Pieter Testelt zeg ik je dank! Dank je voor wat jij voor onze vereniging deed, en rust in vrede. Wij wensen zijn lieve vrouw Nadinne en de familie veel sterkte toe om het grote verlies te dragen.

Nadinne, bij toneel Sint Pieter Testelt blijf jij meer dan welkom!

Johnny Larbi Khetouta

Voorzitter

 

Beste toneelvrienden,

Met droefheid vernamen wij het onverwacht overlijden van één van de werkkrachten van onze vereniging, de toneelgroep Sint Pieter Testelt : Nest Geyskens (7 januari1933 – 27 juni 2022).

Naast zijn werk als bankdirecteur  van KBC Diest, was Nest sociaal actief en dit wel bij verschillende verenigingen. Eén ervan is Toneel Sint Pieter Testelt, waarvoor hij, sinds zijn aansluiting in 1960,  heel zijn kennen en kunnen heeft ingezet. Hij was acteur en als hij niet op het podium moest, nam hij de taak van “souffleur” op zich en haalde hij zo nodig spelers uit een “black-out”.

In  1969 werd hij verkozen als voorzitter en deze taak vervulde hij, naast het acteren en souffleren, met hart en ziel en dit tot 1996. Daarna liet hij langzaamaan het werk aan andere leden over.

Traditiegetrouw in de wereld van het amateurtoneel, steekt de partner ook een handje toe. Zijn vrouw Lèneke nam zo een tijdlang de verantwoordelijkheid voor de kaartenvoorverkoop op zich. Enkele malen hebben zij samen de leden van de toneelkring aangenaam verrast met een culinair eetfestijn, zeker een ster waardig, dat zal iedereen beamen.

Nest was naast lid-bestuurder van onze toneelvereniging, ook een vriend voor diegenen die hem gekend hebben. Met zijn typisch ongeëvenaarde glimlach kon hij opkomende spanning ontmijnen. Zo gewoon, zo bijzonder,  zonder veel woorden heeft hij ons zoveel gezegd.

Nest, rust in vrede. En sterkte aan de familie.

 

---